Farbować czy nie farbować - oto jest pytanie - moja historia i włosowe eksperymenty

Mój naturalny kolor włosów to mysi blond, zwyczajny, przeciętny i przez wiele wiele lat niedoceniany i bardzo nielubiany przeze mnie. Zawsze marzyłam o jaśniejszych włosach, pięknym (w miarę naturalnym) blondzie, chłodnym, bez żółtych/rudych tonów.

włosy styczeń 2015 rok

Włosy farbowałam przez wiele lat, bardzo nieudolnie, tanim kosztem, bez zadowalającego mnie efektu, nigdy nie udało mi się osiągnąć takiego odcienia blondu, który by pasował do mojej skóry i mojej urody. Ciągłe próby kończyły się frustracją i obietnicami, że nigdy już nie zafarbuje włosów na blond. Ale nie dawałam za wygraną, walczyłam z naturą, z którą czasem nie da się wygrać i może nie warto, skapitulowałam w czerwcu 2013 r., po 11 latach.

Moje pierwsze farbowanie włosów to rok 2002 (I klasa gimnazjum). Zrobiłam sobie wtedy moje pierwsze pasemka, rozjaśniaczem (nawet nie wiem ilu procentowym), w jakimś prowizorycznym "salonie fryzjerskim" w pokoju gościnnym pewnej Pani, u której moja mama zawsze robiła sobie trwałą. To były czasy :)

Wyglądałam okropnie, w ogóle nie mogłam przyzwyczaić się do dwukolorowych włosów, nie mówiąc o tym, że po zabiegu straciłam ich bardzo dużo, a to co zostało było zniszczone, popalone i baaaardzo jasne.

Mimo to nie dbałam o włosy, myłam je byle jakim szamponem, nie nakładałam żadnych odżywek i masek. Po jakimś czasie ciągłego podcinania włosów doszłam do swojego naturalnego koloru i po pasemkach nie było ani śladu. 

 

Zdążyłam się już do nich jednak nieco przyzwyczaić, nie byłam jeszcze na tyle odważna by zafarbować całą głowę, więc znowu zrobiłam pasemka, tym razem w lepszym salonie i u profesjonalnej fryzjerki. Jako, że nie byłam wówczas bardzo wymagająca efekt mi się spodobał. Włosy były jaśniejsze, pasemka dodawały im wizualnie większej objętości, włosy "podsuszone" rozjaśniaczem mniej się przetłuszczały.

Pasemka robiłam regularnie, na czepku, potem na foli, to u jednej to u drugiej fryzjerki. Raz wychodziło lepiej a raz gorzej i tak ok. 7 lat katowałam włosy pasemkami. 

Efekty: włosy zniszczone, suche, matowe, wypadały (przez ciągłe rozjaśnianie traciłam bardzo dużo włosów, objętość w kucyku znacznie się zmniejszyła), rozdwajały się, wisiały jak strąki

Poniżej na zdjęciu możecie zobaczyć jak wyglądał mój lichy kucyk - wszystkie włosy zgarnięte i spięte na bok, tylko tyle mi ich zostało.

W grudniu 2009 roku postanowiłam zafarbować całe włosy na blond najtańszą drogeryjną farbą, farbował mnie chłopak w domu i włosy wyszły rude (nie mam zdjęć). Po 3 tygodniach koleżanka zafarbowała mi je kolejny raz, było lepiej, ale włosy wciąż nie miały jednakowego koloru, po wypłukaniu farby przebijały przez nie żółte pasemka.  

Odrost pojawiał się bardzo szybko, wydawało mi się, że każdy kto mnie spotyka patrzy w pierwszej kolejności na odrost a dopiero później w moje oczy. W związku z tym farbowałam włosy bardzo często. Zawsze uważałam, że kobiety, które chodzą z takim odrostem nie dbają o siebie i wyglądają niechlujnie, dopóki sama tego nie doświadczyłam.

Włosy były w tragicznym stanie, sianowate, suche, zniszczone, popalone, jeszcze do tego pocieniowane. Zrezygnowałam z farbowania całych włosów i na odroście robiłam pasemka, żeby aż tak bardzo nie rzucał się w oczy. Ale nie wyglądało to zbytnio dobrze.

Porzuciłam na chwilę marzenia o blondzie i w wakacje w 2010 roku zafarbowałam moje niemalże białe włosy na brąz, nabrały takiego ciepłego odcienia i wreszcie były jednokolorowe ale oczywiście po jakimś czasie z pasemek kolor się wypłukał i widać było rudawe refleksy. I tak wyglądały o niebo lepiej więc zaczęłam je zapuszczać i dbać o nie, oczywiście nadal nieudolnie

W 2012 r. zaczęłam się bardziej interesować tematyką włosową, kupowałam dużo produktów, głównie na porost włosów. Kupiłam pierwszą w swoim życiu maskę, była to maska Richards & Appleby, Natural Classics, Henna Treatment Wax. Włosy naprawdę odżyły i urosły bardzo szybko na tej masce (o dziwo).

Wyglądały tak:

W czerwcu 2013 r. zrobiłam straszną głupotę. Ponieważ ciągle nie akceptowałam swojego koloru włosów i chciałam by włosy były jaśniejsze znowu zrobiłam pasemka. Efekt mi się nie spodobał i na drugi dzień zafarbowałam włosy na mysi blond w profesjonalnym salonie. Straciłam po tych farbowaniach bardzo dużo włosów.

Zrobiłam sobie kolor jak najbardziej zbliżony do mojego naturalnego koloru włosów, żeby nie było aż tak bardzo widać odrostu i żebym nie musiała ich już farbować. I faktycznie odrost nie rzucał się aż tak bardzo w oczy, ale farba niestety szybko wypłukała się z włosów rozjaśnianych i włosy znowu były dwukolorowe. Ale dałam im spokój.

Od lipca 2013 r. intensywnie dbam o swoje włosy. Postanowiłam  nie farbować włosów w ogóle, w sierpniu 2014 r. założyłam bloga, który motywuje mnie do systematycznej pielęgnacji. Obcięłam włosy bo kolor pozostawiał wiele do życzenia, chciałam również pozbyć się zniszczeń. Wpasowałam się w bardzo modny i wszechogarniający ombre hair. 

Polubiłam swoje włosy, swój mysi kolor, wyglądam w nim naprawdę dobrze, pasuje do mnie. Jak oglądam swoje zdjęcia z dawnych lat to zauważam, wreszcie zauważam, że w tym jasnym blondzie nie wyglądałam korzystnie. I na tle tych zdjęć mój zwyczajny mysi blond wydaje się być tak piękny. Oczywiście nadal wzdycham do blond włosów, to taka moja mała słabość.

Ostatnio zobaczyłam swój pierwszy siwy włos, mimo zaledwie 28 wiosen i pojawiła się myśl, że niedługo będę musiała farbować włosy. Ale zrobię to inaczej, świadomie, z głową, skorzystam z porad, odwiedzę zaufaną fryzjerkę, zainwestuję w profesjonalną usługę lub produkt.

Tymczasem hoduję swoje naturalki, które mają się całkiem dobrze. I nie zamierzam ich farbować dopóki nie przybędzie mi na głowie siwych włosów. Rozważam jedynie hennę Khadi (cassia), ale od rozważania do użycia jej pewnie jeszcze długa droga przemyśleń przede mną.

Pozdrawiam fiodella